آتئیست کیست؟

بسیاری از مردم آتئیسم را نبردی میان دین و علم می‌دانند؛ اما در واقع، آتئیسم چیزی بسیار گسترده‌تر و انسانی‌تر است. تاریخ نشان داده است که بی‌خدایی، نه یک ایدئولوژی، بلکه راهی برای اندیشیدن آزاد و زندگی آگاهانه است.

ما، همچون بسیاری از انسان‌هایی که در جامعه‌ای مذهبی بزرگ شده‌ایم، مدت‌ها میان ایمان و شک در نوسان بودیم. اما در نهایت، به این باور رسیدیم که نیازی نیست برای درک معنا و اخلاق، به نیرویی ماورایی تکیه کنیم. انسان، خود می‌تواند سرچشمه‌ی خرد، مهربانی و اخلاق باشد.

آتئیسم برای ما نفی نیست، آزادی است — آزادی از ترس، از تظاهر، از قضاوت و از فرمانبرداری کورکورانه. ما نمی‌خواهیم دیگران را به بی‌خدایی دعوت کنیم؛ می‌خواهیم به اندیشیدن دعوت کنیم، به پرسش‌گری و به شهامت دیدن حقیقت.

تاریخ فیلسوفانی چون جاکومو لئوپاردی و لِوِلین پاوِیس را به یاد دارد — دو آتئیست که هر دو در جهانی بی‌خدا، معنا یافتند. یکی، دین را توهمی آرام‌بخش می‌دانست و دیگری آن را شعری برای روح انسان. ما نیز باور داریم که دین، در شکل فرهنگی‌اش، گاه می‌تواند حامل زیبایی باشد، اما زمانی که به ابزار کنترل و ترس بدل شود، انسان را از انسانیت دور می‌کند.

ما ایمان نداریم، اما به زندگی باور داریم. به علم، به اخلاق انسانی، به صداقت، و به زیبایی لحظه‌ها. در جهانی که معنای از پیش‌تعیین‌شده‌ای ندارد، انسان خود می‌تواند معنا را بیافریند — با اندیشه، عشق و آگاهی.

آتئیسم برای ما، جنگ با دین نیست؛ بلکه تلاشی‌ست برای آزادی ذهن از قید هر فرمانی که اندیشیدن را ممنوع می‌کند.